Meteen naar de inhoud

Welkom bij het programma Verhalen maken met een caleidoscopische blik

Veel onderwerpen in de journalistiek krijgen een aanpak die voorspelbaar is, past in het ideaal van een nieuwstitel, of misschien gewoon de makkelijkste route is naar (kortstondig) succes. Maar je kunt jezelf verrassen door echt op zoek te gaan naar een invalshoek die het sterkste journalistieke verhaal oplevert. Om die invalshoek te ontdekken, belichten we één onderwerp vanuit economisch, politiek, historisch, religieus, sociologisch en/of psychologisch perspectief.

Klik hier om deel te nemen aan
de sessie

Huiswerkopdracht 1

artikels

Huiswerkopdracht 2 - Ingestuurde van eigen stukken

Klik op de groene knoppen hieronder om de teksten te downloaden die jullie hebben ingestuurd.

Mijn eigen verbeterverhaal:
 
Het is misschien een taai verhaal, maar juist daarom een onderwerp waarmee ik worstel. Op basisschool De Hazesprong is van alles mis. Het onderwijs is onder de maat, er heerst een angstcultuur op school onder de leerkrachten, veel personele wisselingen wat tot onrust in de klas leidt en gebrekkige, soms zelfs grove communicatie met ouders. Leerlingen zijn er de dupe van en meerdere ouders haalden hun kinderen vanwege deze chaos van school. Gek genoeg leken de school en het bestuur steeds precies de verkeerde keuzes te maken in de hoop orde op zaken te stellen. Een extern bureau deed onderzoek en bevestigde (deels) wat de ouders beweerden. We schreven over al die zaken artikelen. De uitkomsten van het rapport (10 april), een interview met een ouder dat haar kind van school haalde (17 april), politieke vragen (15 april). Een interview met het schoolbestuur en de directeur liet op zich wachten, omdat ze niet meteen wilden reageerden. Dat laatste artikel brachten we 4 mei online: ‘Vertrouwen in basisschool de Hazesprong is bij veel ouders weg: ‘Zorgen waren niet onterecht’’
 
 
Ik koos voor een vraag-antwoordvorm, ook om de typische wegduikantwoorden van een bestuurder te kunnen tonen die volgden op kritische vragen. Het is een journalistiek noodzakelijk verhaal in deze hele episode, maar het is ook taai. Heeft iemand een idee hoe dit artikel beter/pakkender had gekund? Of kunnen jullie een perspectief bedenken dat nog mist?

Bijgaand een nog te verschijnen artikel voor Libelle waarvan ik benieuwd ben wat een andere insteek/blik etc zou kunnen zijn – ik moet er zelf ook nog feedback op geven. Ik heb geen artikel voorhanden van mezelf – als ik schrijf, zijn dat persoonlijke essays of columns dus die zijn niet geschikt voor deze opdracht.

Lees het hier

Dit verhaal is verschenen op zaterdag 30 januari als laatste verhaal in een reeks van 5 waarin mijn werkmattie Erika van Gils en ik ons verdiepten in de staat van de gezondheid in Rivierenland. Corona trof vooral West en Neder-Betuwe keihard. Daar kun je dan moeilijk omheen. We hebben hierover gesproken met RIVM, GGD en Menzis. Normaal zijn we geen liefhebben van burgemeesters aan het woord, maar in dit geval hebben we daarvoor wel gekozen, omdat Servaas Stoop van West Betuwe zich heel persoonlijk en emotioneel uitlaat.
 
Wat ontbreekt in dit verhaal is de kerk. Ook dat was een bewuste keuze: veel christelijke gemeenten waren (en zijn) brandhaarden. Daar lag (en ligt) in de media ook vaak de nadruk op. De Gelderlander is hierop geen uitzondering. De kerk was in andere verhalen al bevraagd. Wij hebben ervoor gekozen de vragen welke factoren een rol spelen en of de kerkgang ook zo’n factor is voor te leggen aan partijen met onbetwistbaar kennis van coronazaken. Maar achteraf mis ik toch het kerkelijk perspectief in dit verhaal.
 
Zodra we het verhaal waaraan we nu werken hebben afgerond, gaan Erika en ik terug naar West en Neder-Betuwe voor een verhaal over het vaccineren. Kennelijk blijft de vaccinatiegraad er achter (zie ook verhaal 1 hierboven). We gaan eerst achter de cijfers aan, maar als we die hebben en die bevestigen dit beeld, hoort daar een verdiepend verhaal bij. Misschien wel een heel persoonlijk verhaal. Daar hebben we nog niet over nagedacht. Input is welkom.
 

Een interview uit eigen hand

Lees het hier

De Stentor: Shoppen zonder afspraak? Winkelier knijpt nog wel eens een oogje toe

Wat had beter gekund: meer ruimte voor de invalshoeken van gemeente en boa’s. Het artikel is nu sterk op de winkeliers zelf gericht en wekt medelijden met de ondernemers op. Dat terwijl sommigen van hen toch echt regels overtreden en dat is niet de bedoeling. Vanwege tijdgebrek heb ik geen boa’s kunnen spreken, maar dat was van toegevoegde waarde geweest. De gemeente komt kort aan het woord, maar een iets uitgebreidere toelichting van hun visie en handelswijze had het artikel goed gedaan.
 

MIJN EIGEN VERHAAL:
-Ik ben net sinds maart begonnen bij de Gelderlander, en mijn repetoire is nog niet dusdanig groot dat ik daar denk ik een verhaal uit kan plukken. Maar wat ik wel graag zou willen delen is een idee voor een verhaal dat ik heb, waar de caleidoscopische blik me geweldig bij zou kunnen helpen.

Drugsafval is een soort van ‘regelmatige vondst’ aan het worden. Vaten langs de weg, iedereen kent die berichtjes. Ik heb er zelf ook genoeg over geschreven, maar die berichtgeving gaat eigenlijk nooit verder dan ‘deze twee vaten lagen langs deze weg in dorp X, en toen kwam de speciale opruimingsdienst om ze op te halen’. De typische 112 -berichtjes, om het bot te zeggen. Terwijl dat onderwerp zoveel vragen bij me oproept. Wat zit er nou precies in die vaten? Wat is drugsafval precies? Hoe schadelijk is het voor het milieu, als die vaten lekken? En wie is er verantwoordelijk voor het opruimen ervan? Wat gebeurt er mee? Wordt het verbrand? Goed, daar zou ik dus wat mee willen doen. Maar nog geen idee wat, of met welke blik. 

Spagaat tussen het persoonlijke verhaal en de duiding. Het gevolg is een breed en toegankelijk verhaal, dat ook is meegenomen door Algemeen Dagblad. Maar niet in op hoe het is om onafhankelijk burgemeester te zijn. Waar had dat beter gekund?

 

Lees het hier